Autor - niestety luteranin, ze wszystkimi tego konsekwencjami. Jednak nigdzie nie znalazłem piękniejszej poezji.

"Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja wam dam odpocznienie"

Zaproszenie stoi u rozstaju dróg, które jak śmierć oddziela się od życia. Przyjdźcie do Mnie, wy wszyscy smucący się, wy, którzy na próżno się trudzicie! Bo wprawdzie w grobie jest spoczynek; ale siedzenie obok grobu lub stanie obok grobu lub pójście do grobu, nie oznacza jeszcze spoczywania w grobie; i ciągłe odczytywanie swych własnych pism, napisów, inskrypcji, które się umieściło i  które samemu najlepiej się rozumie, kim jest ten, który leży tu pogrzebany, nie oznacza wszak, że samemu leży się w grobie. W grobie jest spoczynek. Ale obok grobu nie ma spoczynku, to znaczy:"tu i nigdzie więcej, w ten sposób możesz powrócić do domu". Ale [bez względu na to] jak często, dzień po dniu, powracałbyś w myślach lub swoją stopą do tego grobu, nie idziesz dalej, nie ruszasz się z miejsca. To bardzo męczące i nie wyraża spoczynku. Przyjdźcie zatem! Tu jest droga, którą można pójść dalej, tu jest spoczynek obok grobu, odpoczynek od bólu braku, lub odpoczynek w bólu braku. Przez Niego, który wiecznie na powrót jednoczy oddzielonych, mocniej niż natura, jednocząca rodziców z dziećmi i dzieci z rodzicami. Niestety, mimo to pozostają rozdzieleni; bardziej wewnętrznie niż ksiądz, łączy mężczyznę i kobietę, niestety, mimo to następuje rozwód; wiąże bardziej nierozerwalnie niż przyjacielskie więzy, które jednoczą przyjaciela z przyjacielem, mimo to, niestety, zostają zerwane. Rozdział przeniknął wszędzie, niosąc ból i niepokój; ale tu jest spoczynek! Przyjdźcie do Mnie również wy! Wy, którym miejsce pobytu wyznaczono między grobami; wy, których społeczność ludzka uznała za umarłych, lecz nie żałowanych, nie opłakiwanych, nie pogrzebanych, a jednak umarłych, to znaczy, nie należący ani do życia, ani do śmierci; ach, wy, na których społeczność ludzka okrutnie się zamknęła i dla których żaden grób nie otwarł się jeszcze litościwie: Przyjdźcie do Mnie także wy: tu jest spoczynek, tu jest życie!

Zaproszenie stoi u rozstaju dróg, tam gdzie droga grzechu odchodzi od gaju niewinności - o, przyjdźcie, wy, którzy tak blisko Go jesteście; jeden jedyny krok na innej drodze, a będziecie od Niego nieskończenie daleko. Być może nie doświadczacie jeszcze potrzeby odpoczynku, być może nie rozumiecie, co to znaczy; ale mimo to idźcie za zaproszeniem, aby Zapraszający mógł was wybawić od tego, od czego tak trudno i niebezpiecznie być zbawionym, abyście jako zbawieni mogli pozostawać z Nim, który jest Zbawicielem wszystkiego, również niewinności. Ponieważ gdyby było możliwe, aby gdzieś niewinność była doskonale czysta, to nie potrzebowałaby zbawiciela, który potrafiłby ocalić ją od zła! - Zaproszenie stoi na rozstaju dróg, tam gdzie droga grzechu coraz głębiej wiedzie do grzechu. Przyjdźcie do Mnie wy wszyscy zagubieni i poplątani, jakiekolwiek byłoby wasze zagubienie i wasz grzech, najbardziej wybaczalne w oczach ludzi, a mimo to być może najbardziej straszne lub najbardziej straszne w oczach ludzi, a mimo to być może najbardziej wybaczalne; te, które zostały ujawnione tu na ziemi, lub te, które pozostały ukryte, a mimo to znane w Niebie. A gdybyście znaleźli na ziemi przebaczenie, jednak bez pokoju w waszym wnętrzu, lub nie znaleźlibyście przebaczenia, bo go nie szukaliście, lub szukaliście go na próżno: powróćcie, przyjdźcie do Mnie, tu jest spoczynek! - Zaproszenie stoi na rozstaju dróg, tam, gdzie droga grzechu skręca po raz ostatni i znika z oczu w zatraceniu. Powróćcie, powróćcie, przyjdźcie do Mnie; nie bójcie się trudów powrotu, bez względu na to jak trudny on jest; nie bójcie się trudnej drogi nawrócenia, bez względu na to jak mozolnie prowadziłaby do zbawienia; podczas gdy grzech w uskrzydlonym locie, z coraz większą szybkością pędziłby do przodu, lub w dół, tak łatwo, tak nie do opisania łatwo: tak łatwo, podobnie jak koń, całkowicie uwolniony od ciągnienia, nawet całą swoją mocą nie mógłby zatrzymać wozu, który pędzi ku przepaści. Nie rozpaczajcie nad każdym nowym upadkiem, który Bóg cierpliwości ma cierpliwość przebaczać, byleby grzesznik potrafił się wobec Boga ukorzyć. Nie, nie bójcie się niczego i nie rozpaczajcie. Ten, który mówi:"Przyjdźcie", On wam towarzyszy w drodze, od Niego jest pomoc i przebaczenie na drodze nawrócenia, która prowadzi do Niego, i u Niego jest odpoczynek.

	Profesor
	20 października 2018 14:50